Over conservatisme door KC op Nationalisme.info, 4 december 2006.

Enkele maanden terug zakten een groot aantal NSV!?ers en sympathisanten naar Brussel af om er een vormingsavond van de plaatselijke NSV!-afdeling bij te wonen. Dit had ongetwijfeld veel te maken met de spreker van die avond. Professor Dr. Mathias Storme onderhield ons in een stemmige zaak op een ongedwongen manier over “het conservatisme”.

Niemand die vertrouwd is met de vele invullingen die dit begrip de laatste twee eeuwen kreeg zal beweren dat dit een doorzichtig onderwerp is. Professor Storme verduidelijkte aan het begin van zijn referaat dat hij ons enkel een inleiding tot de thematiek wou geven. Een andere aanpak zou bovendien niet stroken met de houding van de conservatief ten opzichte van zijn ideologie. In tegenstelling tot het wereldbeeld van heel wat vooruitgangsdenkers1, laat de levensinstelling van de conservatief zich niet inkapselen in vastgelegde doctrines. Karakteristiek is net de bijna Cartesiaanse methodologische twijfel.

De conservatief stelt zich sceptisch op tegenover allerlei revolutionaire “waarheden”. Zijn houding is er dan ook één van behoudensgezindheid, om het tautologisch te verklaren. De belangrijkste vraag is dan natuurlijk wat hij wil behouden, en hierin schuilt het onderlinge verschil tussen conservatieve “stromingen”. Professor Storme verwijst naar de basisprincipes waar niemand buiten kan die zichzelf “conservatief” wenst te noemen. Dit zijn principes als generatieverschil en natuurlijke gegevenheid, en die dienen gerespecteerd te worden. Onze spreker gaf te kennen dat hij door Hannah Arendt leerde begrijpen dat dit een houding van “dankbaarheid” impliceert. Die dankbaarheid moeten we dan begrijpen als een fundamenteel respect voor onze identiteit, in zijn ruimste interpretatie. Dit heeft namelijk niet altijd een nationalistische connotatie, want een conservatief hoeft niet noodzakelijk een nationalist te zijn, maar wel één van respect voor oorsprong.

De vooruitgangsdenkers geloven dat het verleden iets is wat gecorrigeerd moet worden door het heden. Het is een verzameling menselijke dwalingen, waar we ons van weg bewegen. De vooruitgang van een generatie kan bepaald worden aan de hand van de graad waarin ze zich afzette tegen de vorige. Hierbij is men blind voor de aard van die zogenaamde vooruitgang. Een technologische innovatie hoeft bijvoorbeeld geen morele innovatie te impliceren. Hier moeten we opmerken dat heel wat evoluties in de wetenschap werkelijk heel wat kwalijke gevolgen hebben gekend. Dit wil echter niet zeggen, zoals de tegenstanders van het conservatisme met hun typische boutade verwoorden, dat de conservatief “terug naar de Middeleeuwen” wil. Hoewel hij niet zonder kritiek alles wat nieuw is als een geschikt alternatief voor het oudere zal nemen, is dit uiteraard pertinent onjuist. Heel wat nieuws kan overgenomen worden zonder dat het de maatschappij vergiftigt.

De conservatief beseft dat hij niet tabula rasa in de wereld komt. Een mens wordt geboren binnen een bepaalde structuur, met een bepaalde natuurlijke gegevenheid. Hij is uiteraard een vrouw of een man en heeft bepaalde sterke punten. Dat zijn de riemen waarmee hij een fortuinlijke of onfortuinelijke toekomst tegemoet moet roeien. Progressievelingen proberen deze natuurlijke, nochtans onontvluchtbare principes uit de weg te gaan. Zo probeerden ze om de verschillen tussen man en vrouw, waarvan ze niet kunnen snappen dat die geen waardeverschil inhouden, compleet weg te cijferen. Eveneens proberen ze op kunstmatige wijze iedereen dezelfde kansen te geven in het leven, wat vaak negatieve gevolgen heeft, omdat niet iedereen tegen elke taak opgewassen is. In tegenstelling tot de conservatief met zijn karakteristieke twijfel zijn ze erop uit om de waarheid aan utopische maatstaven te toetsen, en zo mogelijk de werkelijkheid te vervormen tot ze eraan beantwoordt. Dat dit soms tot rampen leidt heeft de recente Europese geschiedenis maar al te vaak bewezen. De doctrines leiden namelijk snel een eigen leven, en zo wordt de vooruitgangsdenker de grootste dogmaticus van allemaal. De maatschappelijke principes die iedereen zouden moeten bevrijden worden dan gehanteerd om de tegenstanders van het regime vogelvrij te verklaren. De conservatief behoudt zich het recht om een kwaad onbestraft te laten als het bestraffen ervan een groter kwaad inhoudt. De lijn dient per casus apart getrokken te worden, en steeds na een degelijk proces. Iedereen heeft dezelfde rechten, ook al onderschrijft hij “de waarden van het moment” niet.

Professor Storme sloot zijn vertoog af met een zeer geslaagde metafoor. Hij verduidelijkte de conservatieve levenshouding door haar te vergelijken met het schip van Odysseus. Elke keer wanneer het schip op één of andere manier averij opliep, werden bij wonder de beschadigde stukken van het schip vervangen. Toen het vaartuig in de haven aankwam, leek het als nieuw, maar het was nog steeds het oude schip van weleer.

KC

Bron: Nationalisme.info vormingscel van Nationalistische Studentenvereniging (NSV)